Een zaterdagavond met vrienden, op de zolder van iemand zijn vader, gezellig zittend rond een met elkaar bij elkaar gesprokkelde lage tafel. Iedereen die een beetje ligt te loungen op de kussens rondom, terwijl er meerdere discussies over allerlei voor pubers ontzettend belangrijke onderwerpen over de tafel vliegen wordt er naar muziek geluisterd. Een groep pubers, ongeveer variërend van 15 tot 17. Een hele avond plezier en lol met elkaar, en zo rond 4 uur fietste ik naar huis met een dronken gevoel terwijl ik de hele avond alleen maar Fanta had gedronken.
In een warme zomer hadden de buren een paar huizen verder de gazonsproeier aangezet voor de buurtkinderen. Veel gejoel, geschreeuw en plezier kwam er uit die tuin rollen. Daar stond ik, nog geen 4 jaar oud, in mijn zwembroekje, op waterschoenen, bij het hekje naar die tuin te twijfelen en mij onzeker te voelen of die kinderen mij wel zouden accepteren. Na een eeuwigheid schoorvoetend toch naar huis, want ik durfde de tuin niet in. Bang voor wat de andere kinderen van mij zouden kunnen denken.
Tijdens een lange periode van overspannen zijn besloten dat ik een verzetje had verdiend, dus kocht ik een concertkaartje voor een artiest die ik heel graag wilde zien. Vanwege de overspannenheid daarvoor vaak in de kroeg gehangen voor mijn “sociale contacten”, en gemerkt dat ik vrij veel alcohol nodig had om los te kunnen komen tijdens feestjes. Een donderdag, bij het concert van een favoriete artiest, compleet nuchter staan dansen en een heerlijke tijd gehad. Het kon dus anders!
Rillend van angst en schaamte zit hij daar ergens op een middag. Tegen de deur aan die hij net op slot heeft gedraaid. Beide ouders niet aanwezig. De ene vanwege werk, de andere vanwege een boodschap. Ongeveer 10 is hij, en hij is net verraden door wat hij als zijn beste vriend beschouwde. Dit krijg je wanneer je iemand teveel vertrouwd, te dichtbij laat komen. Ze verraden je, ze zijn net als alle kinderen die jij niet snapt, en die jouw pesten om je anders zijn. Hoelang ik daar heb gezeten, weer een eeuwigheid, totdat mijn moeder thuis kwam.
Zie mij daar zitten, in een grote hoop wit zand op een plek waar ooit eens parkeerplaatsen moeten komen. Ik zal een jaar of 2 zijn geweest, kon misschien net aan al lopen, maar zittend met autootjes spelen in deze fantastische zandbak vond ik heerlijk. Bij mij zit het buurjongetje van zo goed als dezelfde leeftijd. Plotseling besluit hij liever met mijn autootje te willen spelen, en pakt hem af. In plaats van het op een janken te zetten, besluit ik na een moment van nadenken met een ander autootje te gaan spelen. Zodra mijn buurjongetje die afpakt, weet ik mijn eerste autootje terug te pakken. En zo speelden wij vrolijk verder.
Verjaardag van een gezinslid, een kerstviering, of een andere reden waarom een groot deel van de familie bij ons thuis op visite kwam. Een paar keer geprobeerd ‘gewoon’ gezellig mee te doen, maar na een paar keer trots zijn op het feit dat ooms en tantes je zo groot vinden geworden wordt het mij al snel teveel en te druk. Zittend in een hoekje met mijn neus in een boek kan het veel langer uithouden, en ben ik toch een deel van het feestgedruis. Totdat een goed bedoelende tante het boek uit mijn handen trekt en zegt dat ik ‘sociaal’ mee moet doen. Het eerste moment waarop ik een mogelijkheid zie vlucht ik met boek en al naar boven. Alle volgende feestjes ben ik het eerste half uurtje beneden, en daarna trek ik mij op mijn kamer terug in de veiligere fantasie wereld van mijn boeken.
Deze korte stukjes zijn kleine grepen uit mijn verleden, van ver terug tot vrij recent, zijn dit gebeurtenissen die mij hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben. Je zou kunnen zeggen dat ik mijn identiteit haal uit deze gebeurtenissen, omdat ze op mijn zo’n grote indruk achter hebben gelaten. Maar, wat is eigenlijk iemands identiteit, of, wat is mijn identiteit?
Wie ben ik?
